Yerkürenin son jesti insanın dehşet yalnızlığı olacak. Biz yine de çiçekleri sulamayı unutmayalım, ama yalnızlığımız çiçeklere de kalmayacak... Bu gezegen her gün milyonlarca ton ağırlaşıyor; her gün aşksız, azıksız azalıyoruz. Azalıyoruz, çoğalıyoruz; ikisini birlikte tartsak azlığımız çok gelecek.Yılmaz Odabaşı’nın bu dizeleri, insanlığın modern dünyadaki trajedisini gözler önüne seriyor. Şiirin ilk satırında, "Yerkürenin son jesti insanın dehşet yalnızlığı olacak" ifadesiyle, dünyanın son hamlesinin insanı derin bir yalnızlığa sürükleyeceği anlatılıyor. Bu yalnızlık, sadece fiziksel bir yalnızlık değil, aynı zamanda ruhsal ve duygusal bir boşluğu ifade ediyor. İnsanların birbirine olan bağlarının kopması, teknolojinin hayatımızı sarması ve doğadan uzaklaşmamız, bu dehşet yalnızlığın temellerini atıyor.Şair burada, insanın doğayla olan ilişkisini sorguluyor. Doğanın insana sunduğu nimetler ve güzellikler, modern hayatın getirdiği hızlı yaşam tarzında ihmal ediliyor. İnsanlar, şehir hayatının koşturmacasında doğayı unutuyor, ona yabancılaşıyor. Bu bağlamda, "Biz yine de çiçekleri sulamayı unutmayalım" cümlesi, doğaya olan borcumuzu hatırlatıyor. Çiçekleri sulamak, yaşamın ve umudun sembolüdür. Ancak, şiir bize bu yalnızlığın öyle derin ve kapsamlı olacağını söylüyor ki, çiçeklere dahi yansıyacak. Bu, doğanın bile insanın içsel boşluğunu dolduramayacağı anlamına geliyor. Doğa, insanın yükünü daha fazla kaldıramaz hale gelirken, insan da kendi yükünün altında eziliyor.Gezegenin her gün milyonlarca ton ağırlaştığını söyleyen Odabaşı, burada hem fiziksel hem de duygusal bir ağırlığa işaret ediyor. İnsan faaliyetleri, doğayı ağırlaştırıyor, kaynakları tüketiyor, çevreyi kirletiyor. Aynı zamanda, bu faaliyetlerin getirdiği manevi yük de insanı ağırlaştırıyor. Her gün aşksız ve azıksız azalıyoruz; bu, insan ilişkilerinin yüzeyselliğini ve ruhsal doyumsuzluğu ifade ediyor. Modern yaşamın getirdiği maddi bolluğa rağmen, manevi olarak eksiliyoruz. İnsanlar çoğalıyor ama ruhen ve ahlaken küçülüyoruz. Şair, "Azalıyoruz, çoğalıyoruz; ikisini birlikte tartsak azlığımız çok gelecek" derken, insanlığın bu çelişkisini çarpıcı bir şekilde dile getiriyor. Bu ifadede, nüfus artışının niceliksel bir büyüme sağlarken, niteliksel bir düşüşe yol açtığı vurgulanıyor. İnsanlar, manevi değerlerden uzaklaştıkça, gerçek anlamda azalıyorlar.Yerkürenin son jesti insanın dehşet yalnızlığı olacak! Bunu bilmek için kutsal kitaplara gerek yok; işte hiç de kutsanmayan bir kitap bile bunu söylüyorsa, inanın, yalnızlığımız kitaplara da sığmayacak. Odabaşı, bu yalnızlığın kutsal kitaplarda yazan kehanetlere ihtiyaç duymadan da anlaşılabileceğini belirtiyor. Günlük yaşamın içinde bile bu yalnızlık ve boşluk hissedilebilir. Teknoloji ve modern yaşamın getirdiği sahte kalabalıklar, aslında bizi daha da yalnızlaştırıyor. Her geçen gün, insanlar arasındaki gerçek bağlar zayıflıyor, yerini sanal ve yüzeysel ilişkiler alıyor. Bu yüzeysel ilişkiler, derin bir yalnızlık hissine yol açıyor. Kitaplar, kutsal olanlar ya da olmayanlar, hep aynı gerçeği söyler: Yalnızlığımız kitaplara da sığmayacak kadar derindir.Bu dizeler, insanlığın manevi çöküşünü ve doğadan kopuşunu güçlü bir şekilde eleştiriyor. Şiir, hem bireysel hem de kolektif yalnızlığımızı ve bu yalnızlığın derinliğini anlatıyor. Çiçekleri sulamak gibi basit ve sembolik eylemler bile, bu derin yalnızlığı tam anlamıyla gideremeyecek. Bu dizeler, insanın kendine ve doğaya olan yabancılaşmasının trajedisini yürek burkan bir şekilde gözler önüne seriyor. Kısacası, Odabaşı’nın bu şiiri, insanlığın içsel ve dışsal krizlerini, yalnızlığını ve bu yalnızlığın kaçınılmazlığını güçlü bir şekilde ifade ediyor.Sonuç olarak, Yılmaz Odabaşı’nın şiiri, insanlığın mevcut durumunu ve gelecekte karşılaşacağı sorunları derin bir bakış açısıyla ele alıyor. Doğa ile olan bağımızı korumanın ve güçlendirmenin önemini vurgularken, modern yaşamın getirdiği yalnızlığın ve manevi eksikliğin tehlikelerini gözler önüne seriyor. İnsanlık olarak, bu yalnızlığı aşmak için doğaya, birbirimize ve kendimize olan bağlılığımızı yeniden keşfetmemiz gerekiyor. Çünkü bu dünya, sadece bizim değil; tüm canlıların ortak evi ve bu evde yalnız olmak, bizim seçimimiz değil, ihmalkârlığımızın bir sonucudur.